Zarówno Metallmann, Witkiewicz, jak i Gawecki dochodzą do przekonania o konieczności utrzymywania przez filozofię kontaktu z naukami szczegółowymi, bez przymusu wyrzekania się przez filozofię jej autonomii. Koncepcje, które tworzą oni na przecięciu refleksji przynależnej do nauki i filozofii, należałoby zaliczyć do filozofii przyrody rozumianej jako filozoficzna wiedza o przyrodzie czerpiąca z dokonań nauk przyrodniczych. To stwierdzenie jest główną tezą książki. Stawiam również hipotezę, w myśl której można ujednolicić szereg uwag poczynionych w ramach trzech – jednak różniących się znacznie – stanowisk i połączyć je w program, który może być rozwijany współcześnie. Stąd też książka ma charakter nie tylko historyczny, co łączy się z przekonaniem, że uprawianie historii filozofii może prowadzić do rozwiązań istotnych również dla badań prowadzonych współcześnie. W pracy przedstawiam zręby takiego stanowiska i odnoszę je do obecnych koncepcji uprawiania filozofii przyrody na gruncie polskim.

Fragment wstępu