Autorka stawia sobie za cel przybliżenie idei korespondencji sztuk i spojrzenie na znane teksty znanego polskiego prozaika z perspektywy interdyscyplinarnej. Podstawowy problem badawczy polegał na wyodrębnieniu, nazwaniu i opisaniu rodzajów oraz funkcji istniejących w powieściach Chwina relacji słowno-obrazowych, ergo – przyjrzeniu się sposobowi realizacji w nich kategorii obrazowości/ malarskości. Trzy utwory prozatorskie: eseistyczna Krótka historia pewnego żartu (1991), ujęta w formę elipsy Esther (1999) i najgłośniejsza powieść Chwina Hanemann (1995) wyodrębnione zostały z twórczości gdańskiego pisarza na podstawie wspólnych im elementów, takich jak: czas akcji (przełom XIX i XX wieku, do lat 50. XX wieku), styl literacki (wyrażający się m.in. w rozczłonkowanym, skupionym na detalu języku wypowiedzi artystycznej), wyobraźniowość melancholijna, duchowość romantyczna, wielo- i interkulturowość, historia powojennego Gdańska i losów jego mieszkańców, obecność wątków afikcjonalnych. Ramę kontekstualizującą dla rozważań nad korespondencją sztuk w ww. tekstach Chwina tworzą nawiązania intertekstualne i metatekstowe, w szczególności do wczesnoromantycznego malarstwa niemieckiego i twórczości Caspara Davida Friedricha.