O monografii Andrzeja Zielińskiego mogę wyrazić się w samych superlatywach. Dawno nie miałem do czynienia z dziełem napisanym tak dokładnie pod względem metodologicznym, a jednocześnie obejmującym tak solidny korpus materiałowy. Metodologia pracy jest w dobrym znaczeniu tego słowa eklektyczna i zawiera zarówno parametry strukturalno-funkcjonalne, jak i semantyczno-kognitywne. Korpus natomiast składa się z dzieł literatury kastylijskiej od XII do XVII wieku, co samo w sobie jest faktem zasługującym na uwagę i pochwałę. Obecnie bowiem w Polsce bardzo rzadko mamy do czynienia z pracami z zakresu hiszpańskiego językoznawstwa diachronicznego, a z napisanymi na podstawie tak obszernego korpusu — praktycznie wcale.

Przedmiotem monografii są kastylijskie konstrukcje peryfrastyczne (opisowe) składające się z formy osobowej czasownika posiłkowego oznaczającego ruch, morfemu łączącego (w niektórych przypadkach) i tzw. verbum infinitum, czyli niefinitywnych form czasownika, a mianowicie: bezokolicznika (infinitivus), imiesłowu (participium) i imiesłowu przysłówkowego (gerundium). Tematem pracy są zatem struktury, które na płaszczyźnie gramatycznej stanowią sui generis wyróżnik języka hiszpańskiego nie tylko wśród innych grup językowych (np. słowiańskich, germańskich itd.), ale nawet wśród języków romańskich. Hiszpański posiada bowiem - np. w odróżnieniu od francuskiego - bardzo liczne konstrukcje peryfrastyczne z nieosobowymi derywatami czasownika. Monografia ma zatem wymiar nie tylko sensu stricto opisowy, lecz także ogólnojęzykoznawczy, ponieważ przedstawia zjawisko nieistniejące w innych językach lub istniejące najwyżej w formie śladowej.
Z recenzji prof. dr. hab. Wiaczesława Nowikowa