Gospodarka pasterska w górach stanowi szczególną formę działalności rolniczej, nie tyle ze względu na chów zwierząt i wytwarzanie produktów mleczarskich, co na petryfikację struktur społecznych, organizacji i technik wytwarzania, czyli przetrwanie układów tradycyjnych. Społeczności pasterskie, zamieszkujące rejony górskie, niemal wszędzie są uznawane za szczególnie konserwatywne, odporne na procesy akulturacyjne ze strony silniejszych i lepiej wyposażonych systemów kulturowych. Regionem, gdzie tego typu gospodarka funkcjonowała od stuleci jest Huculszczyzna.
Czy kolektywizacja po II wojnie światowej zdołała zniweczyć tamten dawny układ? Czy budzenie się indywidualnej przedsiębiorczości w warunkach gospodarki rynkowej przyniesie jeszcze inny model pasterstwa na wschodniokarpackich połoninach, wprost idealnych do sezonowego wypasu zwierząt? Temu między innymi, poświęcona jest niniejsza praca.