Strategia rewaloryzacji to pewna zakamuflowana zasada działania zarówno artystów, jak i teoretyków różnych gałęzi sztuki. Polega ona na częściowym pozostawaniu w sprzeczności z obiegowym użyciem konkretnych pojęć, na sięganiu i eksplorowaniu takich znaczeń, które zostały całkowicie zapomniane lub wydają się tak archaiczne, że aż niemożliwe do brania pod uwagę w dzisiejszych warunkach kulturowych.

Nie traktuję strategii rewaloryzacji jako remedium na wszystkie bolączki współczesnych odmian refleksji nad sztuką, na ich kryzysową sytuację. Uważam ją natomiastza postawę, która zdolna jest ułatwić zajęcie konstruktywnego stanowiska wobec definicyjnego sceptycyzmu współczesnej estetyki i teorii sztuki, w ramach którego obumierają wszystkie sensy pojęć, nie zamierzających wcale wyjść z użycia.