Wśród huku dymu i ognia Studia, przyczynki i materiały do dziejów artylerii polskiej i obcej. Tom 1

Artyleria lufowa – ultima ratio regis albo też „bóg wojny” – to jedna z trzech, obok piechoty i kawalerii, ukształtowanych historycznie broni głównych, która od kilku stuleci – od średniowiecza – jest obecna na bitewnych polach wszystkich konfliktów zbrojnych, toczonych na każdym kontynencie, a także na morzach, oceanach i w przestworzach. Przez długi czas jej uzbrojenie, mianowicie armaty i haubice oraz moździerze i granatniki, nieraz o lufach ogromnych rozmiarów i kalibrów, stanowiły najbardziej złożone konstrukcyjnie i technologicznie, stale unowocześniane urządzenia techniczne budowane przez człowieka. Tak było aż do momentu pojawienia się w XX w. nowoczesnych rakiet, które zaczęły przejmować część zadań zarezerwowanych dotychczas wyłącznie dla artylerii lufowej, zwłaszcza że ze względu na swój stale rosnący zasięg i precyzję ognia mogły razić przeciwnika tam, gdzie klasyczna artyleria nie była w stanie go dosięgnąć. Spowodowało to nawet, że zaczęły się pojawiać głosy o powolnym, choć niechybnym końcu jej wojennej kariery. Historia nowoczesnych konfliktów, również tych toczonych w XXI w., pokazała jednak, że tak się nie stało. Wręcz przeciwnie. Można bowiem zaobserwować dalszy rozwój używanych przez artylerię dział i amunicji oraz mobilności jej sprzętu i metod kierowania ogniem – opartych na technologiach cyfrowych, a także unowocześnianie taktycznych zasad użycia artylerii lufowej na współczesnym polu walki.