Podstawowym orężem niemieckiej artylerii ciężkiej w okresie II wojny światowej, była ciężka haubica 15 cm sFH 18 L/29,5 kalibru 150 mm. Ten typ uzbrojenia był głównie używany do bezpośredniego wsparcia ogniowego piechoty, w natarciu (przygotowanie artyleryjskie), choć mógł być także wykorzystany do innych celów np. zadymiania lub w przypadku bezwzględnej konieczności nawet do walki z czołgami. Oczywiście artyleria ciężka niszczyła też cele znajdujące się daleko za linią frontu.
Przez cały okres trwania wojny był to główny (obok haubicy kalibru 105 mm) typ uzbrojenia artyleryjskiego, i był produkowany do końca wojny.