Niniejsze opracowanie przestawia historię powstania, opis konstrukcji oraz zastosowanie bojowe czołgów szybkich (cruiser tanks) Mk I (A9) i Mk II/IIA (A10 Mk II/IIA). Pojazdy te pojawiły się w armii brytyjskiej, jako narzędzia realizacji przyjętej wówczas doktryny militarnej będącej zbiorem zasad i prawideł dotyczących użycia czołgów na polu walki. A9 i A10 wpisywały się w nowatorską część owej doktryny, wyznaczającej jednostkom pancernym zadani prowadzenia samodzielnych działań na skrzydłach i tyłach przeciwnika, w celu sparaliżowania centrów dowodzenia i zakłócenia logistyki potencjalnego nieprzyjaciela. W zadaniach tych liczyć się miały przede wszystkim szybkość, zwrotność, a więc cechy, które miały być podstawowymi atutami A9/A10. W praktyce okazało się jednak, że czołgi te były dość powolne i słabo opancerzone (szczególnie A9).
Rozwiązania sprawdzone w A9/A10 posłużyły do skonstruowania czołgu piechoty Mk III „Valentine”.