W prezentowanej pracy analizie poddano dorobek polskich autorek prac pedagogicznych drugiej połowy XIX i początków XX wieku. Można powiedzieć, że były one ambasadorkami pewnych idei wychowawczych. Do najważniejszych z nich zaliczyć należy kształcenie charakteru, wychowanie do wartości, kształtowanie umiejętności samodzielnego działania, niezależnego myślenia i odpowiedzialności za własny rozwój, a także przygotowanie do życia w społeczeństwie. W piśmiennictwie kobiet tego okresu podejmowano próby zdefiniowania pojęcia „wychowanie”. W swej twórczości autorki zwracały uwagę na dziedziny wychowania i przypisywały im określone zadania. Formułowały cel i najważniejsze zadania wychowania moralnego, religijnego, umysłowego, estetycznego i fizycznego. Prezentowały również swoje stanowisko w sprawie koniecznych zmian w oświacie. I chociaż nie wszystkie ich pomysły i koncepcje edukacyjne weszły w życie w postaci reform szkolnych, to działalność kobiet w obszarze wychowania i nauczania stawała się coraz bardziej widoczna i doceniana. To ich ogromnej pracy zawdzięczamy przygotowanie społeczeństwa na nadejście niepodległej Polski, a do ich piśmiennictwa i pewnych uniwersalnych idei wychowawczych odwoływały się następne pokolenia Polaków.