Wyprowadzka

Romana ma trzydzieści kilka lat. Nie ucieka od wygody – ucieka od zmęczenia, od pustki, od życia, które nigdy nie było jej. Pewnego dnia pakuje walizkę i bez słowa opuszcza mężczyznę, z którym mieszkała. Wprowadza się do starej ciotki. Tam – w ciszy, pośród zapachu starych mebli – zaczyna się proces: wracają obrazy, sny, wspomnienia.

Szkoły, z których uciekała. Lekarze, którzy nie słuchali. Szpitale psychiatryczne. Samotne walki z depresją. I dom rodzinny. Ten sam, w którym wszystko było pod kontrolą – poza emocjami, a cień rodziców był cięższy niż jakiekolwiek drzwi, które próbowała otworzyć.

To nie jest opowieść o nowym początku. To historia kobiety próbującej odpowiedzieć sobie na pytanie, czy z rodzinnego domu da się naprawdę wyjść – i czy świat po drugiej stronie w ogóle istnieje.