Honoriusz Balzac był tytanem pracy, pisał po 12 godzin dziennie, stojąc przy pulpicie i wypijając morze kawy. Wynikało to po części z faktu, że zajmował się robieniem interesów, do których nie miał jednak szczęśliwej ręki - i nieustannie tonął w długach. Dziwił się, że zecerzy składający jego książki czytają je z zachwytem, choć ostrze satyry wymierzone było także w stany niższe. Burżuazja nie chciała przyjąć go w swoje szeregi, nie dostał się do Akademii Francuskiej i mimo wielu starań nie został posłem. A Kościół katolicki, któremu pragnął wiernie służyć, wpisał wszystkie jego książki na indeks. Mimo braku urody był obiektem westchnień: biła od niego inteligencja i nonszalancja. Skrzętnie odnotowywał odwiedziny kobiet w swojej sypialni. Przez 18 lat romansował z zamężną Eweliną Hańską, z którą wziął ślub, gdy owdowiała. Wkrótce potem w wieku 51 lat zmarł na serce.
Stefan Zweig w niezwykle żywy i ciekawy sposób ukazuje potęgę geniuszu twórcy Komedii ludzkiej i jego ludzkie słabości.