Michał Spisak przystąpił do komponowania Concertino na klarnet i orkiestrę w roku 1940. Pierwszą część Allegro ukończył w Paryżu kilka dni przed rozpoczęciem okupacji niemieckiej, pięć miesięcy później, w Vichy, Andante, a w marcu 1941 roku we Voiron finałowe Allegro. Początkowo Spisak niespecjalnie cenił tę kompozycję i nie wymieniał jej w żadnym z wykazów swojej twórczości. Po dwudziestu latach dokonał jednak rewizji partytury. Gdy w roku 1971 drukiem ukazało się opracowanie na klarnet i fortepian utwór zyskał sporą popularność.

W Concertino mamy do czynienia z charakterystycznymi dla stylu Spisaka: prostotą formy, motoryką, uproszczeniem środków, przejrzystością faktury i mimo niepokojących, mocno dysonujących współbrzmień, będących wypadkową linearnego traktowania głosów i myślenia strukturami interwałowymi pogodnym nastrojem. Partia solowa ma charakter wirtuozowski: pozwala zademonstrować możliwości barwowe klarnetu i dowieść pomysłowości interpretacyjnej, gdyż umiejętność operowania emocjami (szczególnie w części środkowej z rozległymi segmentami wykonywanymi bez akompaniamentu) jest tu nie mniej ważna niż techniczny popis.