Książka dotyczy dramy jako metody edukacyjnej polegającej na odgrywaniu ważnych z pedagogicznego punktu widzenia sytuacji, których uczestnicy zachowują się, jakby przebywali w innych okolicznościach i uczestniczyli w innych interakcjach międzyludzkich. Drama rozgrywa się zatem na styku świata realnego i umownego, fikcyjnego, ale jej znaczenie przenosi się na prawdziwe doświadczenie odgrywającego, w czym właśnie leży jej wartość edukacyjna.
W niniejszym opracowaniu drama jest rozpatrywana w szerszych kontekstach interdyscyplinarnych. Sięgnięcie po współczesną wielodziedzinową myśl teoretyczną jest o tyle istotne, że nie tylko nadaje inny status dramie jako metodzie edukacyjnej, ale przede wszystkim ujawnia jej nieznane czy nieuświadamiane do tej pory możliwości. O wiele szerzej definiuje też dramę: jako formę naturalnej aktywności człowieka, stanowiącą podstawę jego spontanicznych zachowań w autentycznych sytuacjach życiowych, oraz jako sposób naturalnego przyswajania wiedzy. Na tej właśnie podstawie została zbudowana drama edukacyjna wykorzystywana w sposób zamierzony, świadomy w różnych sytuacjach szkolnych i pozaszkolnych. Autorka zwraca zatem uwagę, że znane techniki wykorzystywane w trakcie sesji dramowych powstały dzięki zauważeniu i przeniesieniu mechanizmów pierwotnych procesów edukacyjnych.