Polskie traktaty z XVII i początków XVIII wieku podejmujące temat budowy siedzib, gospodarowania i sztuki ogrodniczej zostały przez autorkę odczytane jako materiał do analizy kultury kolekcjonerskiej w dawnej Rzeczpospolitej. Wnioski dotyczą obiektów, które w owej epoce uznawano za cenne, godne gromadzenia i przechowywania. Książka omawia role kolekcjonera, fundatora oraz zwiedzającego, strategie eksponowania i percepcję zbiorów. Pierwsza część studium poświęcona jest dawnym rezydencjom szlacheckim: dworom i pałacom oraz pomieszczeniom, które przeznaczano w nich do prezentacji kolekcji. Druga część przedstawia rozmaite koncepcje urządzania ogrodów i ich potencjał wystawienniczy. Definiując specyfikę polskiego nowożytnego kolekcjonerstwa, autorka zwraca szczególną uwagę na wzajemne oddziaływanie sztuki i natury, związek dekoracyjności z utylitaryzmem oraz znaczenie pamięci kulturowej dla rozwoju idei prywatnych zbiorów.

„Książka będzie czytana szeroko – przez historyków architektury i architektury krajobrazu, historyków sztuki i kultury, humanistów różnych specjalności i historyków nauk biologicznych, amatorów kolekcjonerstwa i sztuki ogrodowej. Jest świetną syntezą zagadnienia ulokowanego między teorią architektoniczną, kolekcjonerstwem, dziejami obyczaju a historią i teorią ogrodów. Bardzo polecam!” prof. Antoni Ziemba.

Aleksandra Jakóbczyk-Gola to kulturoznawca, filolog i historyk sztuki. Jako kustosz dyplomowany należy do zespołu kuratorów wystawy stałej Muzeum Historii Polski. Współpracuje z Wydziałem „Artes Liberales” i Instytutem Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Jest autorką monografii, rozpraw i artykułów.