Gen. Aleksander Radwan-Pragłowski – kawalerzysta, wybitny oficer Wojska Polskiego, żołnierz z powołania, gruntownie wykształcony i doświadczony sztabowiec, wielokrotnie odznaczany, pisarz i teoretyk wojskowości, wychowawca przedwojennych oficerów dyplomowanych, czynnie uprawiający jeździectwo, zdobywca nagród indywidualnych i zespołowych – znany był dotąd nielicznej grupie historyków wojskowości i pasjonatów zajmujących się dziejami armii II Rzeczpospolitej. Autor, pragnąc przybliżyć sylwetkę żołnierza należącego do elity zawodowych oficerów Polski międzywojennej na polu walki, podjął nowatorską próbę ujęcia jego losów w czasie kampanii polskiej 1939 r. Pragłowski jako szef sztabu Armii „Łódź” i „Warszawa” odegrał bowiem ważną, choć trudną do jednoznacznego określenia rolę przy podejmowaniu kontrowersyjnych decyzji przez swojego przełożonego gen. dyw. Juliusza Rómmla, mając tym samym wpływ na przebieg wydarzeń wrześniowych. Autor, mimo sympatii, jaką darzy bohatera swojej książki, nie szczędził mu także słów krytyki, przyjmując, że w pracy historyka jednym z najważniejszych kryteriów jest dążenie do obiektywizmu, przejawiające się przede wszystkim w zwalczaniu pokusy bycia hagiografem. Tej pokusie, właśnie dzięki sympatii dla swojego bohatera, autor starał się nie ulec. A efekt tych starań poddaje ocenie Czytelników.