Opowieść o życiu, filmach i polskiej recepcji Wernera Herzoga.

Czy Herzog jest ostatnim artystycznym kontynuatorem niemieckiego romantyzmu? Jaki jest jego stosunek do rewolucji 1968? Czym różni się według niego prawda od faktu i jakie ma to znaczenie dla filmu dokumentalnego?

Maria Janion opowiada Kazimierze Szczuce, w jaki sposób filmy Herzoga stały się tematem jej słynnego gdańskiego seminarium. Piotr Kletowski mówi o projekcie ukrytym w filmach Herzoga z Klausem Kinskim. Artur Żmijewski wyciąga Herzoga z kina, a Benjamin Noys interpretuje słynną bijatykę między Herzogiem a Kinskim jako sprzeczkę filozoficzną. Kamera to narzędzie poznawcze. Zadajesz pytanie, czekasz na odpowiedź, a rzeczywistość jej udziela.

Kamera jest pośrednikiem – ona widzi i zapisuje tę odpowiedź. Herzog ma niezwykły, zwrotny kontakt z rzeczywistością, bo ona wie, że on czeka na jej odpowiedź.
Artur Żmijewski (fragment książki)


Werner Herzog właśc. Werner Stipetić (1942) – reżyser filmowy, scenarzysta. Studiował na Wydziale Historii Literatury i Dramatu na Uniwersytecie w Monachium, potem w Pittsburghu, gdzie był stypendystą Fundacji Fullbrighta. Pracował w hucie, żeby zdobyć pieniądze na zrobienie pierwszego filmu. W 1963 r. założył własną wytwórnię filmową Werner Herzog Film Produktion. Autor ponad 50 filmów krótko i pełnometrażowych. Do najbardziej znanych należą: Aguirre, gniew boży (1972), Zagadka Kaspara Hausera (1974), Stroszek (1977), Nosferatu wampir (1979), Fitzcarraldo (1982), Biały diament (2004), Spotkania na krańcach świata (2007).