I nie mów, że to nieprawda II

"Karawana" Żar leje się z nieba, piach pod nogami trzeszczy, Na objuczone wielbłądy Przewodnik wrzeszczy. Porządek trzyma i właściwej drogi stale pilnuje, Bo tylko z nim karawana bezpiecznie podróżuje. Wędruje karawana przez pustynię już drugi tydzień, A pewien samotny jeździec podąża obok jak cień. Jedzie najpierw trochę z dala, czy podjechać, rachuje, A po chwili uścisk dłoni Przewodnika przyjmuje. Dokąd zmierza karawana? – pyta jeździec. – Do Damaszku Jedziemy z Bagdadu dywany sprzedać i kupić tamaryszku. A ty, pani, sama podróżujesz wśród piaskowych burz? Tak, na imię mi Śmierć i do Damaszku jadę po sto dusz. Przewodnik i Śmierć dojechali do miasta wieczorem, Życząc sobie powodzenia, rozstali się z humorem. Przewodnik następną karawanę przejął od rana, A w drodze powrotnej doszło do ponownego ich spotkania. Ucieszyli się bardzo z tego powodu, ponieważ się polubili, Podjechali więc do siebie i już razem ze sobą gawędzili. Czy tamaryszek po dobrej cenie karawana kupiła? Zapytała Śmierć: Czy na dywanach dobrze zarobiła? Rzekł Przewodnik: Dobre interesy karawana zrobiła, Bo na tych transakcjach bardzo dobrze zarobiła. Lecz ty, o pani, mówiłaś, że idziesz po sto dusz, A ja – tylko obok ciebie – widzę ich z tysiąc już. Patrzę i patrzę, wcale nie widzę końca tego pochodu. Żeby cię oszukiwać, Przewodniku, ja nie mam powodu, Jednak kiedy widzisz ten tłum maszerujący przez piach, Wiedz, że ja wzięłam sto dusz, a resztę prowadzi Strach.