Książka stanowi z jednej strony próbę pogłębionej lektury dramaturgii ostatnich dwudziestu lat. Z drugiej zaś wyrasta z fascynacji i zachwytu nad najnowszymi badaniami z kręgu kultury miasta. Autorka wręcz redefiniuje dramat jako rodzaj literacki przez miasto. Zostało ono potraktowane jak tekst, temat i struktura: Miasto-bohater, Ja-Miasto prowadzi swoją narrację, pokazuje własną tożsamość, odkrywa osobistą historię. Zbudowaną z „podsłuchanych” narracji cząstkowych, rozproszonych podmiotowości i rozbitej na puzzle opowieści, z degradowanego dramaturgicznego dialogu, postaci i fabuły. Omawiane narracje miasta stają się udramatyzowanym zapisem jego teorii, adaptowaną na scenę publicystyką, wykładem socjologicznym, medioznawczą refleksją.