Jest to pierwsza i najsłynniejsza powieść Sergiusza Piaseckiego wydana po raz pierwszy w 1937 roku, oparta na własnych przeżyciach. Zdobyła ona olbrzymią popularność, o czym świadczą aż cztery wydania do wybuchu II wojny światowej. Wysoko oceniło tę powieść wielu pisarzy, w tym Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Juliusz Kaden-Bandrowski i Marian Hemar. Powieść napisana w formie autobiografii stanowi opis życia przemytników na pograniczu polsko-sowieckim w latach dwudziestych.
"Powieść Piaseckiego przykuwa do siebie od razu, od pierwszego zdania. Tyle w niej rzeczy nowych, nikomu nie znanych, zadziwiających i pełnych prostoty, że książkę, poświęconą życiu przemytników na granicy polsko-sowieckiej, czyta się jednym tchem. Jest to literatura sensacyjna w najlepszym znaczeniu tego słowa." Emil Breiter, Wiadomości Literackie 1937, nr 32