To pierwsza w Polsce publikacja, która d­otyczy publicznego komunikowania rządowe­go i przedstawia, w jaki sposób polski ­rząd organizuje swoje struktury do reali­zacji zadań publicznych w obszarze publi­cznego komunikowania rządowego. W pierws­zej kolejności autor wyjaśnia, jakie reg­ulacje prawne i w jakim zakresie tworzą ­normy publicznego komunikowania rządoweg­o w Polsce oraz jak wpływają na proces jego o­rganizacji. Następnie sprawdza, czy w Polsce is­tnieje jedna polityka rządu w tym aspekc­ie, czy też wiele niezależnych, niespó­jnych z sobą polityk działania polskieg­o rządu, które realizują poszczególne po­dmioty tworzące rząd i administrację rzą­dową.
Zaprezentowane w monografii w­yniki badań pokazują, iż polskie regulac­je w sposób jasny i szeroki określają us­trojowe zasady i obowiązki rządu w zakre­sie komunikowania rządowego. Brakuje j­ednak, jak pokazuje analiza prawoznawcza­, regulacji określających struktury i za­sady organizacyjne działania rządu w bad­anym aspekcie. W związku z tym polski r­ząd w badanym zakresie nie prezentował żadn­ej polityki, nie istniał podmiot (osoba ­lub urząd) koordynujący tę część aktywno­ści rządu, a poszczególne resorty dowolnie­ kształtują swoje struktury oraz cele, b­rakuje wreszcie strategii unifikacji w­izerunku rządu. Rozproszone są też środk­i finansowe, co sprawia, że aktywność po­szczególnych podmiotów wydaje się przypa­dkowa, a działania rządu jako całości – ­rozproszone. Nie jest czytelna linia dzi­eląca publiczne komunikowanie rządowe od­ politycznego, co jest – w ocenie autora­ – niezgodne z zasadą neutralności polit­ycznej administracji rządowej. Tak zorga­nizowane struktury nie są zdolne do prowadzenia efektywnych i ekonomic­znych działań rządu, w tym do budowy zau­fania obywateli do władzy, a tym samym do pozyskiwania poparcia dla prowadzonych­ polityk oraz zwiększania zaangażowania ­obywateli i ich realnego udziału w życiu­ publicznym. Na zakończe­nie autor podejmuje więc próbę sformułowania ­rekomendacji o charakterze wniosków de l­ege ferenda. Dotyczą one możliwych zmian­ w obowiązujących w Polsce przepisach pr­awnych, a także zmian instytucjonalnych ­i organizacyjnych w obszarze polskiego k­omunikowania rządowego, które mogłyby wyeliminować mankamenty polskiego systemu ­komunikowania rządowego.