Korespondencja 1939-1956

Józefa Grabowska zmarła w przytułku dla starców prowadzonym przez Zgromadzenie Księży Misjonarzy Świętego Wincentego a Paulo przy ulicy Radnej 14 w Warszawie jesienią 1958 roku, Kazimiera Iłłakowiczówna niemal trzydzieści lat później w sublokatorskim pokoju na poznańskich Jeżycach. Najbliższą ulicę równoległą do Radnej, Lipową, całkowicie zburzoną podczas powstania warszawskiego, obie kobiety przemierzyły wielokrotnie. W 1937 roku do oryginalnej architektonicznie, bogato zdobionej kamienicy pod numerem 4 wprowadziła się poetka. Iłłakowiczównie już od kilku lat służyła Józefa Grabowska, zatrudniona najpierw na godziny, czyli jako posługaczka, gdy Iłła mieszkała w wynajmowanych pokojach, potem w pełnym wymiarze jako służąca do wszystkiego. Iłłakowiczówna nazywała ją Grabosią i konsekwentnie gosposią, nie służącą. Ze "Wstępu"
Edycja prezentuje korespondencję niskopiśmiennej Józefy Grabowskiej i wysokopiśmiennej Kazimiery Iłłakowiczówny. Kolekcja ta jest częścią spuścizny Kazimiery Iłłakowiczówny w Bibliotece Kórnickiej PAN. Zachowane ślady stanowią część korespondencji. Edycja ma charakter z konieczności cząstkowy, obejmuje wszystkie znajdujące się w archiwum listy i kopie maszynopisów. Aby ukazać dynamikę korespondencji osoby wysoko- oraz niskopiśmiennej, dodano do edycji wydrukowany w piśmie wiersz-ogłoszenie "Do mojej Grabosi" z „Życia Warszawy”. Listy i karty Grabowskiej pisane są przez różne osoby o różnym stopniu piśmienności. Aby ukazać ich charakter, zachowano oryginalną ortografię i interpunkcję, a także podział na linijki. Z "Noty edytorskiej"