Przedmiotem niniejszego opracowania uczyniono dwie edycje Księgi Syracha przekładu Piotra Poznańczyka, pochodzące z pierwszej połowy XVI wieku: pierwszą wydaną w 1535 roku, drugą w 1541. Praca składa się z rozdziałów poświęconych polszczyźnie zabytku, w tym: normalizacji języka w zakresie grafii, fonetyki i fleksji, następnie leksyce (zarówno z punktu widzenia ekwiwalencji łacińsko-polskiej, jak i stosunku do szesnastowiecznego słownictwa) oraz składni (w relacji do tekstu źródłowego). Podniesiono również kwestię ciągłości istnienia Księgi Syracha w szesnastowiecznej biblistyce, głównie z nastawieniem na relacje między tłumaczeniem Poznańczyka a edycją Księgi Syracha zamieszczoną w Biblii Leopolity (1561).