Zachód usłyszał o nim po raz pierwszy od Marco Polo, który przybył na dwór wielkiego chana Mongolii w 1275 roku i przebywał tam 15 lat. Wenecki kupiec pozostawił fascynujący opis organizacji dworu, administracji państwa, religii, ceremonii, władcy i jego rodziny. Do legendy przeszła stolica chana, Szandu, którą pod nazwą Xanadu opiewał angielski poeta Coleridge. Sam Kubiłaj-chan żyje w wyobraźni wielu z nas dzięki tej właśnie poetyckiej fantazji. Lecz prawda ukryta za legendą jest jeszcze bardziej zdumiewająca.

Władca największego imperium w dziejach nie urodził się, by rządzić. Wnuk Czyngis-chana zdobył mongolski tron podstępem i stał się panem ogromnego państwa. Stał się również spadkobiercą wizji swego wielkiego przodka – stworzenia światowej potęgi. Obdarzony jego geniuszem i bezwzględnością dostrzegł, że to Chiny, a nie Mongolia, stanowią klucz do imperium. Brutalnie rozprawił się z przeciwnikami, zniszczył starą stolicę, przeniósł ją do Pekinu i rozpoczął podbój Chin. Po 20 latach wojny jako pierwszy „barbarzyńca” zdobył całe Państwo Środka. Jego władztwo rozciągało się od Pacyfiku po Ural i od Syberii po Afganistan, i obejmowało jedną piątą wszystkich zamieszkanych lądów świata. Pochód wojsk Kubiłaja zatrzymał dopiero u wybrzeży Japonii kamikadze, „boski wiatr”, potężny tajfun, który zniszczył mongolską flotę...