Znowu ten Kutz?! – zapewne tu i ówdzie da się usłyszeć pomruk zdziwienia... […] Czyżbyśmy […] aż tak bardzo go potrzebowali, nawet wówczas, gdy pamięć jego filmów wydaje się już skonsumowana? A może dziś, kiedy łatwiej być przeciwko Kutzowi niż z Kutzem, tym bardziej warto pokusić się o jeszcze jedną próbę opisania tej niezwykłej osobowości, sięgając chociażby do archiwalnych materiałów filmowych udostępnionych na płycie DVD? […] Motyw przewodni [książki] zespala biografię Kutza z miastami i środowiskami, które tworzą jego życiowy szlak: od rodzinnych Szopienic, poprzez Łódź, Wrocław i Warszawę na Górny Śląsk, i znów z powrotem do Warszawy. Ale nie tylko o żywot reżysera w drodze tu chodzi, bo topografia miejsc nie wyczerpuje przecież fenomenu artysty – tym bardziej artysty tak różnorodnego i niepokornego jak bohater Kutzowiska 2 (a niezrealizowane projekty dopisują w tym względzie nowe wątki). Część drugą książki wypełniają zatem szkice poświęcone twórczości filmowej Kutza w różnorakich kontekstach społeczno-kulturowych, politycznych i artystycznych (strategie oporu, Kino Moralnego Niepokoju), jak i w rozmaitych porządkach interkulturowych (zwłaszcza tych wyznaczanych przez mitografię kina Siergieja Paradżaniana oraz niemiecki Heimatfilm). Nie brak też próby spojrzenia na spektakle telewizyjne ostatniej dekady wyreżyserowane przez Kutza oraz na jego dopiero co ukończoną debiutancką powieść Piąta strona świata. I na koniec – początek nowej i dłuższej zapewne pisarskiej przygody Kutza związanej z listami pisanymi do matki.
Ze wstępu