W prezentowanej pracy autor podjął próbę bliższego przyjrzenia się stosowanym we wcześniejszym średniowieczu przez władające środkowoeuropejskimi monarchiami dynastie - Piastów, Przemyślidów, Arpadów – strategiom budowania własnej pozycji o kształtowania się politycznych relacji, zarówno w odniesieniu do ich członków, jak i poddanej ich zwierzchności wspólnoty. W sposób szczególny uwagę autora zajmują kwestie odnoszące się do wyobrażeń o naturze dynastycznej władzy, określające zasady jej sprawowania i przekazywania obrębie panującego rodu. Inaczej rzecz ujmując, autor stara się odpowiedzieć na pytanie, komu przysługiwały we wcześniejszym średniowieczu w Polsce, Czechach i na Węgrzech prawa do tronu i jakie relacje ideowe uzasadniały słuszność władczych pretensji.