Mario Benedetti (1920-2009), urugwajski poeta, prozaik, eseista i dziennikarz, to jeden z najwybitniejszych pisarzy XX wieku. Żyjąc na obczyźnie tworzył z potrzeby serca i dla serc pokrzepienia wiedziony cudowną intuicją poznawania otaczającej nas rzeczywistości. Nie epatował wybierając proste formy i posługując się językiem dostępnym dla każdego i opowiadał nam o miłości, przemijaniu, wartościach stanowiących podstawę życia każdego człowieka i o wygnaniu, którego doświadczenie wywarło na pisarz wpływ ogromny. Odsłaniam przed nami najbardziej osobiste uczucia, doznania i pragnienia, pozwalając uczestniczyć w jego życiu i w życiu każdego z nas. Jego wiersze czytają wszyscy; i jest to dar największy, dany przez człowieka, który pisał szczerze i prosto jak szczere i proste było jego życie.

Poezja Benedettiego, jak niczym nie skrępowana wolność, unosi się ponad światem i kontempluje go ze szczególnym smakiem i wyjątkowym przesłaniem: wpisuje się w magiczne słowa – zaklęcia odsłaniając tajemnice nie tyle istnienia, co tego istnienia przeżywania. Podobnie jak Roberto Fernández Retamar1, Roque Dalton2 czy Juan Gelman3 posługuje się Benedetti językiem dialogu, bezpośredniego spotkania z czytelnikiem. Nie unika żadnego z tematów, które dla każdego człowieka stanowią o jego być lub nie być: miłość, rodzina, czas, tęsknota, pamięć; życie codzienne, bycie jednostką i bycie jednostką w społeczności; spostrzeganie, doznawanie i przeżywanie. Zawsze intymnie.

Daleki od intelektualnego manieryzmu potrafi spleść język z rzeczywistością tak, iż wydają się one być w związku nie tyle nierozerwalnym, co wiecznym i trwałym, wybranym i naznaczonym koniecznością. Dlatego pojęcia najbardziej płoche, jak wolność, pożądanie, miłość czy śmierć, nabierają nowego znaczenia w poszukiwaniu perspektyw jakby nie widocznych, niejasnych, zarysowanych ledwie i wymykających się naszemu poznaniu. Benedetti prowokuje do podjęcia rozmowy, w której to my sami stajemy wobec siebie zadając pytania, na które jak dotąd nie udało nam się znaleźć odpowiedzi; nie tyle żadnej odpowiedzi, co odpowiedzi nas satysfakcjonującej, bliskiej nam, dającej się ogarnąć intelektem i którą to odpowiedzią możemy się podzielić z innymi.