Książka jest próbą opisu działań narodowotwórczych Białorusinów i Buriatów podejmowanych po upadku ZSRR. W jednym i drugim przypadku można mówić o późnym nacjonalizmie młodych, małych narodów. Obie grupy były poddane procesowi planowego wynaradawiania, prowadzonemu w ramach jednej, scentralizowanej polityki sowietyzacji, obie uległy zupełnej ateizacji na poziomie instytucjonalnym, obie doświadczyły ludobójstwa, przede wszystkim eksterminacji elit. Jednocześnie są to grupy odległe kulturowo i cywilizacyjnie – co daje szansę na zweryfikowanie koncepcji konstruktywistycznych i kulturowych w odniesieniu do narodu. Na przykładzie Białorusi można również zastanawiać się nad rolą państwa jako katalizatora procesu narodowotwórczego, traktowanego jako wypełnione treścią kulturową narzędzie elity oraz forma rozwoju i obrony kultury grupy.