„Główny problem surdopedagogiki i surdologopedii zawiera się w pytaniu: w jaki sposób pomóc dziecku z uszkodzonym słuchem przyswoić język wspólnoty społecznej, w której przyszło na świat? Uszkodzenie słuchu stanowi bowiem barierę, która blokuje naturalny proces przyswajania języka w toku komunikowania się z osobami najbliższymi – rodzicami, rodzeństwem, krewnymi, wychowawcami i nauczycielami. Poszukiwanie dróg prowadzących do pokonania tej bariery stanowi motywację większości prac badawczych i programujących dotyczących rehabilitacji oraz edukacji dzieci i młodzie-ży z uszkodzeniami słuchu. Niniejsza publikacja stanowi próbę uzupełniania luki w badaniach nad normalizacją przebiegu procesu nabywania języka i mowy dzieci w sytuacji trudnej, tj. uszkodzenia słuchu. […] Współczesne metody wychowania językowego niesłyszących, tj. metody audytywno-werbalne, oralne, metoda fonogestów, system językowo-migowy, komunikacja totalna i bilingwizm, zwiększają dostępność do języka, ale nie dają pełnego do niego dostępu. Słabo słyszalne elementy strumienia mowy nie są wychwytywane i wymagają specjalnych zabiegów kształcących kompetencję gramatyczną, w szczególności morfologię i składnię […]”.

Ze Wstępu