Celem książki jest porównanie sposobu funkcjonowania nazw żeńskich w polskich i francuskich słownikach ogólnych.
Autorka opisuje kategorię feminativum w perspektywie porównawczej – omawia sposoby tworzenia nazw żeńskich w obu językach oraz różnorakie ograniczenia (systemowe, normatywne, przejawiające się na gruncie uzusu oraz pozajęzykowe), którym podlegają współcześnie feminatywa. Na podstawie analizy blisko 15 tys. wyekscerpowanych ze słowników nazw żeńskich autorka prezentuje różnice tendencji współczesnego słownikarstwa polskiego i francuskiego w zakresie typowych rozwiązań na poziomie makro- i mikrostruktury, dotyczących m.in. sposobu hasłowania feminatywów, kryteriów uwzględniania ich w siatce haseł, ukształtowania definicji, doboru ilustracji materiałowej. Wskazuje zalety i mankamenty zaobserwowanych leksykograficznych decyzji, sygnalizuje także najczęściej notowane typy polskich i francuskich feminatywów – ze względu na budowę oraz znaczenie. Opracowanie to wpisuje się zatem z jednej strony w nurt lingwistyki płci, dziedziny językoznawstwa opisującej istniejące w języku (i w różnych jego odmianach) asymetrie rodzajowo płciowe, z drugiej zaś stanowi próbę metaleksykograficznego studium poświęconego różnicom między polską i francuską tradycją słownikarską, zwłaszcza w kontekście pojawiających się w pracy leksykografów problemów praktycznych.