Ariadna – wnuczka Zeusa i Europy, córka króla Minosa i Pasyfae, żona Dionizosa, królowa Taurydy – wciąż inspiruje, przyciąga, fascynuje pisarzy, artystów, odkrywców. Doczekała się szeregu doskonałych artystycznie interpretacji w malarstwie, rzeźbie, rysunku, ceramice. „Śpiąca Ariadna” – słynna rzeźba z I wieku przed naszą erą z Muzeum w Watykanie zawsze budziła zachwyt, ciekawość i… współczucie. A encyklopedyczne hasła: Ariadna – Tezeusz – Minos – Dedal – Pasyfae
– Fedra przestają być tylko zdaniami ze słownika, a stają się ważne i bliskie współczesnym. Zbigniew Badowski – pisarz, poeta - przenosi Czytelników do pałacu-labiryntu Minosa, króla Krety. Jednak pomiędzy naszymi oczekiwaniami – do których przyzwyczaiły nas wcześniejsze lektury chociażby Jana Parandowskiego czy Roberta Gravesa – a rzeczywistością przywołaną przez Zbigniewa Badowskiego następuje wyraźny rozziew,a różnice dotykają podstawowych wątków. I odczytujemy szereg celnych, zamienionych, intelektualnie dojrzałych prowokacji…
Minos jest tu zmęczonym, podstarzałym władcą-dyktatorem, jednak nieco naiwnie ufającym Pasyfae – żonie, erotomance o rozbudzonych namiętnościach. Jej kochanek Dedal – niezwykle sprawny rzemieślnik i wynalazca, tu na Krecie staje się spiskowcem, burzącym zastany ład i porządek, a jego główne dzieło – drewniana krowa, służąca królowej Pasyfae do zaspokojenia ponadnormatywnych żądz, uznać możemy za symbol deprawacji moralnej. Ikar natomiast, którego powszechnie znane wyobrażenie – tu wykorzystuje kawałek porwanego żagla, usiłując ratować życie. Podobnie dzieje się z Minotaurem – utożsamionym z potężnym, groźnym bykiem.
Najważniejszy, podstawowy, bo tworzący osnowę całej powieści wątek trójkąta: Ariadny-Dionozosa-Tezeusza-Fedry czyli miłości-zdrady-rozpaczy – tu rozbudowany został i wzbogacony o szereg istotnych epizodów związanych z intrygami, zabójstwami, ucieczkami, wydarzeniami sensacyjnymi, autentycznymi obyczajami i dokumentacją jaka przetrwała z tamtych zamierzchłych epok.
Książki Zbigniewa Badowskiego przyciągają nas urodą oryginalnej narracji, wnikliwą analizą psychologiczną i jasnością literackiego wywodu. Czytelników przykuwa szybki rytm akcji i logika opisywanych czynów i zdarzeń. A Bogowie? Pamiętamy, że przecież głębokie, najgłębsze czasy kręgów kultury minojskiej przywołane przez pisarza-poetę – to świat bogów, świat tytanów, nieśmiertelnych i śmiertelników – świat naszych realnych przodków. A w powieści autora? Są, występują, lecz zasięg ich działań został mocno ograniczony i pomniejszony – bo jak pisze autor – bogowie już tak często nie chodzili po ziemi, zajęci swymi sprawami.

Andrzej Zaniewski