Odnajdywanie języka dyscypliny Literaturoznawstwo wileńskie i warszawskie 1809-1830

Helena Markowska-Fulara opisuje w swej książce warunki, które pozwoliły narodzić się w Polsce temu, co dzisiaj nazywamy literaturoznawstwem. Autorka posługuje się różnymi narzędziami metodologicznymi, ale najbliższe jej pozostaje spojrzenie historyka nauki. Takiego historyka, który nie szuka jednej, determinującej badane zjawisko przyczyny (czysto konceptualnej lub społecznej, gospodarczej, politycznej…), lecz pokazuje splot różnych okoliczności (łącznie z biograficznymi), które w sumie przyczyniły się do powstania u nas wiedzy o literaturze w określonym kształcie, z polonistyką jako dziedziną ośrodkową i tłem komparatystycznym. […] autorka potrafiła z takiego tworzywa, nasyconego zresztą przez nią bogatszym historycznym konkretem, skomponować rzecz, którą można odczytywać nie tylko jako dzieje określonej dyscypliny, ale i jako przypowieść – jak rodzą się akademickie praktyki oraz jak przekształca się ogólna świadomość kulturowa. (z recenzji prof. Zdzisława Łapińskiego)

Helena Markowska-Fulara – dr, pracuje w Zakładzie Poetyki, Teorii Literatury i Metodologii Badań Literackich na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, absolwentka MISHiS UW (polonistyka, cywilizacja śródziemnomorska). Interesuje się literaturą i wiedzą o literaturze oświecenia i romantyzmu. Ważne miejsce w kręgu jej zainteresowań zajmują także Juliusz Słowacki oraz Litwa. Publikowała m.in. w „Pamiętniku Literackim”, „Ruchu Literackim”, „Zagadnieniach Rodzajów Literackich”, „Przeglądzie Humanistycznym”.