Praca przedstawia i analizuje końcowy okres życia i twórczości Ferdynanda Goetla (1890-1960), przypadający na lata II wojny światowej i powojennej emigracji. Pisarz uczestniczył wtedy w ważnych wydarzeniach: podczas niemieckiej okupacji organizował w Warszawie pomoc dla środowiska literackiego, brał czynny udział w konspiracyjnym życiu kulturalnym, pojechał także z pierwszą polska delegacją na miejsce odkrytej w Katyniu zbrodni. Po wojnie, ścigany z powodów politycznych przez władze komunistyczne, znalazł się na emigracji w “polskim Londynie”. Żyjąc w trudnych warunkach materialnych, dotknięty ponadto poważną chorobą oczu, nie zaprzestał twórczości literackiej, którą potwierdził swoją pozycję wybitnego twórcy. Szczegółowa rekonstrukcja biografii pisarza osadzona jest na szerszym tle historycznym i dokonywana w oparciu o świadectwa i dokumenty różnego pochodzenia. Prezentacja twórczości, usystematyzowanej według kryterium genologicznego, omawia wszystkie uprawiane przez Goetla dziedziny pisarstwa (nowelistyka, powieści, proza wspomnieniowa, dramaturgia, próby poetyckie oraz publicystyka). Całość dopełnia kompletna bibliografia podmiotowa i przedmiotowa.