Postać Stefana Szolc Rogozińskiego jest znana z wielu wcieleń: podróżnika, pisarza, etnografa, żeglarza, prekursora polskiej afrykanistyki, alpinisty, świeckiego inicjatora działalności misyjnej, gorącego patrioty, Monografia ponadto omawia szczegółowo jego prace na wyspie Fernando Poo (obecnie Bioko, przejściowo nazywała się w latach 1973–1979 Macias Nguema) gdzie założył plantację kakaowców, stając się tym samym prekursorem polskich prób osiedlenia się poza krajem w celach ekonomicznych. Przedsięwzięcie Rogozińskiego z pewnością należało do pionierskich wśród Polaków. Włączenie się w nurt dynamicznie rozwijającego się rolnictwa plantacyjnego w Afryce, podziałało zachęcająco na rodaków u schyłku XIX wieku i w pierwszych dekadach wieku XX, dając podstawę do podobnych inicjatyw plantatorskich w: Angoli, Liberii, Mozambiku. Autor szczegółowo omawia posiadłość Santa Maria Stefana S. Rogozińskiego, znajdująca się na liczącej nieco ponad 2000 km2 wyspie Fernando Poo, miała powierzchnię 500 hektarów. Z książki dowiadujemy się o działaniach podróżnika mających na celu założenie, a następnie prowadzenie, do niestety fatalnego końca w kontekście ekonomicznym.