Litwa była ostatnim z państw, które w efektownych okolicznościach wkroczyło na mapę średniowiecznej Europy. Wprawdzie pierwsza wzmianka o niej pojawia się już w roku 1009, jednak właściwa budowa państwa zaczęła się w XIII wieku, gdy Mendog – pierwszy historyczny władca i pogromca północnych krzyżowców – koronował się na króla i przyjął chrześcijaństwo. Jednak przełom XIII i XIV stulecia był dla młodego państwa okresem burzliwym – wróciło pogaństwo i walka o władzę. Dopiero książę Giedymin podniósł kraj z upadku i ruszył na podbój Rusi, z której właśnie wycofywali się Tatarzy. W owych czasach Litwini trzęśli całym rejonem, zaciekle walcząc z Krzyżakami, Kawalerami Mieczowymi, Moskwą, Polską a nawet odległymi Węgrami. Pomimo, głoszonego otwarcie, przywiązania do własnych wierzeń, byli pokojowo nastawieni zarówno dla prawosławia, jak i katolickich misji. Następca Giedymina – Olgierd kontynuował podboje ojca na południu. Po jego śmierci państwo przeżyło kolejny kryzys dynastyczny. Wkrótce potem jego nowy władca stanął przed decyzją, która zaważyła na całej przyszłości młodego, ambitnego kraju...