Współczesna cywilizacja coraz częściej bywa określana jako informacyjna. Modelem społeczeństwa przyszłości staje się „społeczeństwo bogate w informację”, wykorzystujące telekomunikację w celu maksymalizacji korzyści społecznych, ekonomicznych, a także politycznych. Przemyślana strategia budowania i promowania „społeczeństwa informacyjnego” może neutralizować ewentualne negatywne skutki ubocznych procesów rozwojowych. Ważny aspekt rozpatrywania tego problemu stanowi globalizacja, która w obszarze kultury, w tym: prawnej i politycznej sprzyja rozprzestrzenianiu się pozytywnych, ale i negatywnych wzorów. Synonimem przemian i tworzenia nowej gospodarki informacyjnej – uważanej za najważniejszy megatrend – jest Internet albo inaczej cyberprzestrzeń (superautostrada informacyjna), sieć sieci, będąca najnowocześniejszym medium zwiększającym niepomiernie efektywność działań – edukacyjnych, naukowych, kulturalnych, gospodarczych, politycznych, militarnych i innych, a także dyfuzji wiadomości i danych. Oceny jej oddziaływania na transformacje jakości ludzkiego bytu są zróżnicowane, począwszy od bezgranicznej krytyki do głosów pełnych zachwytu. (...) Istotne wydaje się rozważenie, czy społeczeństwo informacyjne może stać się – w wymiarze politycznym, społecznym i technicznym – wzorcem dla innych społeczeństw? A jeśli tak, jakie będą konsekwencje społeczne postępu naukowo-technicznego? Następuje multiplikacja pytań badawczych o pozytywne i negatywne aspekty rozwoju społeczeństwa informacyjnego, stawianych na płaszczyźnie politycznej, technicznej, socjologicznej, prawnej. Zagadnienia powyższe stały się impulsem do rozpoczęcia badań nad nowym medium, jakim jest Internet oraz wskazania potencjalnych zagrożeń spowodowanych implementowaniem osiągnięć technicznych w każdej niemalże sferze działalności człowieka. Szczególnie ważne wydaje się wykazanie na czym polega polityka przeciwdziałania przestępczości internetowej oraz jakimi narzędziami do tego celu dysponuje państwo polskie. Fragment wstępu