Profesor - Mistrz - Przyjaciel Księga Jubileuszowa dedykowana ks. prof. dr. hab. Stanisławowi Kowalczykowi w 90. rocznicę urodzin

Ks. Stanisław Kowalczyk urodził się 15 czerwca 1932 roku w Sieciechowie koło Radomia. W latach 1949–1954 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 19 grudnia 1954 roku, z rąk biskupa Jana Lorka. W latach 1954–1958 studiował filozofię na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W roku 1957 uzyskał tam magisterium, a rok później obronił pracę doktorską pt. Tomistyczna koncepcja jedności transcendentalnej. Jako młody doktor, w roku 1958 został mianowany profesorem w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu, zaś w roku 1964 podjął pracę naukowo-dydaktyczną w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w charakterze adiunkta. W roku 1968 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. Bóg jako Dobro Najwyższe według św. Augustyna. W roku 1985 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w roku 1991 profesora zwyczajnego. Od roku 1984 pełnił funkcję kierownika Katedry Filozofii Społecznej. W latach 1990–1993 był dziekanem Wydziału Nauk Społecznych KUL. W latach 1992–1995, na prośbę swego biskupa diecezjalnego, sprawował funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, nie przestając być pracownikiem naukowym KUL. Od roku 2000 był także profesorem Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego na Wydziale Teologii w Radomiu. Swoją działalność naukowo-dydaktyczną rozszerzył także na inne ośrodki teologiczne naszego kraju, m.in. na Wrocław, gdzie w latach 1978–1981 był profesorem w Papieskim Fakultecie Teologicznym i gdzie w roku 2011 na tejże uczelni otrzymał doktorat honoris causa.

W swojej działalności naukowo-dydaktycznej wypromował 17 doktorów i był promotorem 144 prac magisterskich. Opublikował ponad 600 pozycji naukowych i popularno-naukowych, w tym ponad 40 pozycji książkowych. Aktualnie jest emerytowanym profesorem, mieszkającym w Lublinie.

Fragment artykułu bp. Ignacego Deca, Vetera novis augere