Młodzież Wszechpolska (MW) sięga swoimi tradycjami początków II Rzeczypospolitej, kiedy to grupy młodzieży o poglądach wyrażających idee polskiego nacjonalizmu powołały w Warszawie w 1918 r. Narodowe Zjednoczenie Młodzieży Akademickiej. Nawiązując do tradycji XIX-wiecznego Związku Młodzieży Polskiej „Zet” propagowano oparcie życia społecznego na uznaniu narodu za wartość najwyższą, traktując jednocześnie państwo narodowe jako docelową formę jego organizacji. Wkrótce, bo na przełomie 1919 i 1920 roku, w większych ośrodkach akademickich jak Poznań, Kraków, Lwów czy Lublin zakładano miejscowe koła NZMA, przy czym we Lwowie organizacja działała pod szyldem Organizacji Polskiej Akademickiej Młodzieży Narodowej Małopolski Wschodniej (OPNMA). W marcu 1922 roku na zjeździe w Warszawie delegaci przekształcili NZMA w ogólnopolskie stowarzyszenie Związek Akademicki „Młodzież Wszechpolska”, którego pierwszym prezesem został Jan Rembliński. Organizacja kontynuowała tradycje nurtu narodowodemokratycznego, podkreślając idee konsolidacji i solidaryzmu narodowego, a także pozycji naczelnej wobec mniejszości narodowych, których interesy z punktu widzenia zwartości i siły większości polskiej pojmowane były jako drugorzędne.