Nowe Chiny zostały zbudowane na gruzach społeczeństwa semikolonialnego i semifeudalnego. We wczesnym okresie, krótko po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej (CHRL), system gospodarki planowej niewątpliwie odegrał pozytywna rolę w sytuacji, gdy miały miejsce braki materiałowe, a kraj dysponował słabą bazą przemysłową. Jednakże z powodu ograniczeń związanych z systemem planowym jako takim, system ten stał się ważnym czynnikiem blokującym rozwój sił produkcyjnych. „Rewolucja kulturalna” doprowadziła całą gospodarkę narodową na skraj upadku. W 1978 roku wartość PKB na mieszkańca wynosiła w Chinach tylko 230 USD. Chiny klasyfikowane były jako stosunkowo słabo rozwinięty kraj, nawet pośród państw Trzeciego Świata. Poważnym wyzwaniem, a jednocześnie realistycznym punktem wyjścia na wczesnym etapie reform w Chinach, było znalezienie odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób sprawić, by obywatele tego kraju, stanowiący jedną czwartą ludności na świecie, wyszli z ubóstwa w warunkach zacofania gospodarczego oraz kulturowego i zdołali wejść na drogę modernizacji i uprzemysłowienia w obrębie zamkniętego lub częściowo zamkniętego środowiska międzynarodowego, bazując na słabo rozwiniętej, wysoce scentralizowanej gospodarce planowanej i systemie jednolitej własności publicznej.

Fragment Przedmowy