Osiemnasty rok pontyfikatu, obejmujący okres od 16 października 1995 do
15 października 1996 cechowała niezwykła troska o reewangelizację Europy.
Jan Paweł II dostrzegał wielce niepokojące zmiany zachodzące w społeczeństwach krajów europejskich, tak niegdyś silnie zakorzenionych w chrześcijaństwie, które na różne sposoby zaczęły odchodzić od swych korzeni. Papież zmartwiony był coraz bardziej odczuwalnym klimatem obojętności, czemu dawał wyraz w swych wypowiedziach. Nowej ewangelizacji starego kontynentu poświęcone były pielgrzymki do Słowenii, Francji, na Węgry i do Republiki Federalnej Niemiec, rozmowa w Watykanie z prezydentem Francji Jacquesem Chirakiem a także obchody XI Światowego Dnia Młodzieży w Niedzielę Palmową w Rzymie. W Reims świętowano 1500. rocznicę chrztu króla Chlodwiga a w Pannonhalma 1000-lecie benedyktyńskiej Europy. Przykłady życia nowych świętych – Eugeniusza de Mazenod, Jana Gabriela Perboyre, Idziego Marii od św. Józefa i Jana Grande Romana a także nowi błogosławieni, m.in. Alfred Ildefons Schuster, Filip Smaldone, January Maria Sarnelli, Maria Rafaela Cimatti, Kandyda Maria od Jezusa Cipitria y Barriola, Maria Antonia Bandrés y Elósegui, Bernard Lichtenberg i Karol Leisner mieli zachęcać do bycia chrześcijaninem i odważnego dawania świadectwa.
W 18 roku pontyfikatu Jan Paweł II spotkał się także m.in. z rektorami polskich wyższych uczelni, udzielił święceń biskupich ks. Stanisławowi Ryłce a także rozpoczął jubileusz i dziękczynienie za 50 lat kapłaństwa. Poza wyżej wymienionymi krajami odwiedził Gwatemalę, Nikaraguę, Salwador, Wenezuelę i Tunezję, a we Włoszech Palermo, Como, Sienę i Lorenzago di Cadore. W dniach 6-15 października 1996 po raz kolejny przebywał w poliklinice Gemellego – „Watykanie numer trzy”.