Monografia wpisuje się w dyskurs społeczno–medialny nad postrzeganiem osób z niepełnosprawnością intelektualną. Książka edukuje ku niepełnosprawności i to chyba jej najważniejszy atut. W pewnym sensie mówi o doświadczeniach, które zachodzą w przestrzeni społecznej i stanowią o sensie naszego istnienia, rehumanizując nasz odhumanizowany świat. A niepełnosprawność intelektualną stanowi odpowiedni i niestety doskonały materiał do tego doświadczenia.

Fragmient recenzji dr hab. Jolanty Zielińskiej, prof. UP