Sęp na sepię

Książka zawiera 13 esejów będących zapisem „czytania” przez autora wybranych „śladów” kultury. We wstępie Arkadiusz Frania pisze: „zwierzam się z tych dzieł (szerzej: obszarów) kultury, których nie waham się i nie boję się nazwać moimi fascynacjami: muzyka heavymetalowa, film i książka”. Twórca przygląda się bliżej m.in. surrealistycznym dziełom filmowym Luisa Buñuela oraz książkom noszącym znaki używania: odręczne dedykacje, dopiski na stronicach, podkreślenia i zagięcia. W posłowiu Barbary Strzelbickiej znajdziemy następujący komentarz: „Spośród książek eseistycznych Arkadiusza Frani ta jest najbardziej prywatna – nie tylko dlatego, że zdradza sekrety prywatnego życia pisarza, ale także opowiada o jego jak najbardziej prywatnych gustach i upodobaniach, zwykle przesłoniętych, podporządkowanych tematowi rozważań, ze względów profesjonalnych nieobecnych, by zachować obiektywizm. Tym razem jest inaczej, choć dalej profesjonalnie, autor bowiem upodobał sobie esej i trzyma się jego granic”.