Sprawa różdżki czarodziejskiej

W czasach, gdy dominują twarde dane, cyfry i algorytmy, powrót do książki takiej jak „Sprawa różdżki czarodziejskiej” może wydawać się czymś egzotycznym. Tymczasem jest to lektura zaskakująco aktualna – nie tylko ze względu na tematykę radiestezji, ale przede wszystkim z powodu postawy intelektualnej jej autora. Edmund Libański nie pisze o magii ani o baśni – tytułowa różdżka czarodziejska to klasyczne narzędzie różdżkarza: rozwidlona gałąź trzymana obiema dłońmi, służąca do lokalizowania wody, rud czy tzw. sił podziemnych. E.Libański nie przyjmuje jednak żadnej ze stron sporu: ani ślepej wiary, ani bezrefleksyjnego sceptycyzmu. Zamiast tego prowadzi fascynujące, wielowarstwowe dochodzenie – jako inżynier, obserwator, nauczyciel i uczciwy badacz.
To książka o zjawisku, które przez wieki było obecne w praktyce ludowej, a w XX wieku zaczęło zyskiwać uwagę naukowców i instytucji. Libański śledzi relacje różdżkarzy, analizuje przypadki terenowe, komentuje zachowania społeczne i przedstawia opinie autorytetów naukowych. Wszystko to spina refleksją o naturze poznania – o tym, gdzie kończy się wiedza, a zaczyna przeczucie. Jego styl jest precyzyjny, ale nie zimny – wypełniony pasją, ironią, pokorą wobec złożoności świata. To nie instruktaż i nie polemika, ale pełnoprawna medytacja nad granicą między nauką a intuicją, między dowodem a doświadczeniem.
Dzisiejszy czytelnik znajdzie tu nie tylko dokument epoki, ale coś znacznie ważniejszego – zapis sposobu myślenia, który coraz trudniej odnaleźć we współczesnym świecie: myślenia krytycznego, ale otwartego, zdolnego do rozmowy i do zadawania pytań, nawet jeśli nie ma prostych odpowiedzi. W dobie natychmiastowych osądów i uproszczeń, postawa Libańskiego jawi się jako wzór odwagi intelektualnej i uczciwości poznawczej.
Reprint wydany przez Wydawnictwo Astrum został przygotowany z pełnym poszanowaniem oryginału – bez redakcji językowej, bez skrótów, z zachowaniem szaty graficznej i typograficznej epoki. Dzięki temu publikacja ma nie tylko wartość merytoryczną, ale i dokumentalną. Można ją traktować jako źródło historyczne, świadectwo kultury naukowej II Rzeczypospolitej, a także jako żywy przykład literatury inżynierskiej, która potrafi inspirować i dziś.
To lektura dla inżynierów, geologów, hydrologów i radiestetów, ale także dla filozofów nauki, antropologów i wszystkich tych, którzy nie boją się trudnych tematów i nie zamykają się w gotowych schematach. To książka, która nie mówi: „uwierz” ani „odrzuć” – lecz „pomyśl sam”.

Edmund Libański – inżynier, pedagog, publicysta – należał do pokolenia ludzi, którzy traktowali naukę nie jako system odpowiedzi, ale jako drogę poszukiwań. Jego „Sprawa różdżki czarodziejskiej” to nie tylko rozważania o jednym z kontrowersyjnych narzędzi badawczych. To także – a może przede wszystkim – opowieść o tym, co dzieje się, gdy człowiek próbuje dotknąć tego, co niewidzialne. I właśnie dlatego warto ją przeczytać – teraz, bardziej niż kiedykolwiek.