Niniejsza publikacja stanowi drugą część Trylogii Lechickiej, w której autor opisuje panowanie w Lechii, 28 władców chrześcijańskich w ramach Wielkiej Dynastii Lechitów od X do XIV wieku. Zamieszcza tu 228 dowodowych cytatów z wymienionych 45 kronik, roczników i dzieł polskich oraz zagranicznych. Przedstawia odmienne i według niego bardziej realne spojrzenie na średniowiecze oraz inną interpretację działań władców lechickich i wydarzeń z nimi związanych. Według niego w tym trudnym okresie w Lechii:
• wprowadzano okrutny system feudalno-religijny pod groźbą
miecza i kar, co wywoływało bunty Ariów-Słowian,
• Cesarstwo Polanii, zwane w kronikach: Principum Polonorum, Principum Poloniae, Polonorum Imperium, Totius Superioritas Imperii, przetrwało tylko 38 lat,
• ogółem panowało 28 władców, w tym trzech cesarzy (król królów, princeps, primus) oraz 8 królów i 17 książąt,
• wymuszono dwa rozbiory kraju (mały i duży aż na 182 lata),
• dokonano sześciu zbrodniczych krucjat na naród Lechitów,
• obłożono 16 władców lechickich i naród słowiański 20 destrukcyjnymi klątwami i interdyktami kościelnymi,
• zamordowano 9 władców lechickich,
• książę Konrad Mazowiecki nie sprowadził Krzyżaków,
• na 300 lat na terenie Lechii i w Prusach, osadzono papieskie krzyżackie wojska okupacyjne.
Autor podkreśla, że pomimo tylu negatywnych wrogich działań władcy lechiccy potrafili się skutecznie bronić i przywrócić do życia Królestwo Lechii w XIV wieku.