`Proponowana w piśmie `Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej` koncepcja regionu jest szersza od tej lansowanej po II wojnie światowej (choć w polskiej historiografii sięgającej korzeniami w czasy przedwojenne). Powojenna `kariera` naukowa `Europy Środkowowschodniej` jest ściśle związana z dominacją rosyjską na terytoriach od Dniepru i Niemna po Łabę, która to dominacja nadała tym terenom charakter regionu a rebours, tj. istniejącego poprzez negację. Próba zdefiniowania regionu nie przez negację, lecz przez znajdowanie jego cech pozytywnych czyli cech rzeczywistego istnienia, musi wyjść poza koncepcje `skansenu Europy`, musi zatem sięgnąć dalej na zachód i wschód, aby uzyskać jedność rozwoju historycznego Niemców (i Austriaków), Polaków, Litwinów (a także Łotyszy i Estończyków) oraz Rusinów (Rosjan, Białorusinów i Ukraińców).`