Książka jest monografią katowickiego dworca kolejowego wybudowanego w latach 1966–1972, według projektu warszawskich architektów: Wacława Kłyszewskiego, Jerzego Mokrzyńskiego i Eugeniusza Wierzbickiego. Celem Autorki było możliwie pełne zestawienie faktografii, między innymi dotyczącej konkursu architektonicznego z 1959 roku. Oprócz analizy form architektonicznych dzieła praca naświetla także szerszy kontekst polityczny nowych realizacji w Katowicach w latach 60. i 70. XX wieku. Katowicki dworzec był obiektem wyjątkowym w skali Europy ze względu na zastosowanie unikatowej i bardzo pracochłonnej konstrukcji szesnastu żelbetowych kielichów, stanowiących zarazem przekrycie budynku. Mimo swej niepodważalnej wartości jako dzieła architektury i wbrew protestom specjalistów i części mieszkańców budynek, wraz z przestrzennym placem przed wejściem głównym, musiał ustąpić miejsca nowemu dworcowi i powierzchniom handlowym.