Sztuka publiczna Od obiektów do praktyk postartystycznych Brikolaż socjologiczny

Sztuka publiczna funkcjonuje w zróżnicowanych formach i na styku różnorodnych dyscyplin. W zasadzie może przyjmować każdą postać wypowiedzi twórczej (może być pomnikiem lub antypomnikiem, rzeźbą społeczną, instalacją, akcją, interwencją itd.). Zwraca uwagę na podskórne i pomijane aspekty rzeczywistości społecznej. Kreuje miejsca. Generuje interakcje społeczne, a nawet więzi. Funkcjonuje jako medium, które przekazuje publiczny głos zmarginalizowanych i wykluczonych. Działa jak bodziec wyzwalający reakcje. Formułuje wiele ciekawych pytań i rozbudza dyskusje, staje się narzędziem protestu. Tego rodzaju praktyka często wychodzi poza granice tradycyjnie rozumianej sztuki i przejmuje dodatkowo funkcje pozaartystyczne – społeczne, aktywistyczne, reporterskie, dokumentacyjne itp.



Autorka z dużym znawstwem nie tylko próbuje dokonać charakterystyki sztuki publicznej jako zjawiska artystycznego, ale też wskazuje na ogromne trudności definicyjne z tym związane. Umiejętnie ukazuje przy tym bogactwo i różnorodność sztuki publicznej oraz rozwija w sposób bardzo interesujący wątki poboczne - dzięki temu sztuka publiczna nie została zredukowana i wtłoczona w sztywne ramy klasyfikacyjne.

dr hab. Przemysław Kisiel, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie



Rozważania Karoliny Izdebskiej na temat tego, czym jest sztuka publiczna, jaka jest jej współczesna rola i miejsce pośród innych rodzajów twórczości są z jednej strony efektem wnikliwej eksploracji dostępnej literatury, z drugiej – stanowią rezultat autorskiego projektu badawczego. Takie zróżnicowane podejście pozwala na odtworzenie poglądów artystów na temat rozumienia przestrzeni publicznej jako areny dla pracy twórczej, a także pokazania jej ograniczeń i wyzwań dla artystycznej wypowiedzi.

dr hab. Paulina Rojek, prof. Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie