Tadeusz Łoposzko (1929-1994) Uczony Nauczyciel Człowiek

W 2019 roku minęła 90. rocznica urodzin i 25. rocznica śmierci prof. dra hab. Tadeusza Łoposzki, wybitnego znawcy i popularyzatora historii starożytnej i kultury antycznej, wieloletniego kierownika Zakładu Historii Starożytnej, Dyrektora Instytutu Historii, Dziekana Wydziału Humanistycznego, Prorektora ds. Studenckich Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a także Prezesa Związku Nauczycielstwa Polskiego w UMCS.
Był człowiekiem niepospolitym. Jako badacz historii społecznej starożytnego Rzymu był autorytetem znanym w kraju, a szanowanym i rozpoznawanym również poza jego granicami. Publikował artykuły w renomowanych czasopismach naukowych, między innymi w „Athenaeum” (Pawia), „Index. Quaderni camerti di studi romanistici ” (Camerino-Neapol), „Quaderni di Storia” (Bari), „Klio. Beiträge zur alten Geschichte” (Berlin), „Historia. Zeitschrift für Alte Geschichte” (Stuttgart). Z wielką pasją pisał o epoce schyłku republiki rzymskiej, ale jako jeden z nielicznych polskich badaczy z prawdziwym entuzjazmem oddawał się podróżom, morzu i żegludze starożytnej (np. Starożytne bitwy morskie, Gdańsk 1992). Był również wybitnym dydaktykiem i wychowawcą. Zasłynął w roli autora podręczników akademickich, wśród których szczególne uznanie wielu generacji studentów zdobyły: Historia społeczna republikańskiego Rzymu (Warszawa 1987) oraz Zarys dziejów społecznych cesarstwa rzymskiego (Lublin 1989).
Słynął ze swej otwartości, tolerancji i empatii, a Jego serdeczność, uczciwość, wrażliwość i uczynność zjednywały Mu powszechną sympatię i olbrzymi szacunek. W relacjach Kolegów i Przyjaciół oraz uczniów Profesora Tadeusz Łoposzko jawi się jako człowiek z krwi i kości, znany w środowisku nie tylko jako akademicki urzędnik, ale też iskrzący humorem rozmówca, pierwszej rangi facecjonista, kpiarz, kawalarz i bohater licznych anegdot.

Autorzy