Uniwersytet przestrzenią wolności

W biografii każdego człowieka są miejsca, o których może powiedzieć, że wpłynęły na jego życie. Z biegiem lat nabierają szczególnego znaczenia, coraz bardziej uświadamiamy sobie, że gdyby się nie pojawiły, to zapewne większość przeżytych chwil nigdy nie byłaby naszym doświadczeniem. Zawsze te miejsca łączą się w naszej pamięci z określonymi osobami. Dla mnie tą najważniejszą przestrzenią był i jest Uniwersytet Jagielloński, gdzie istotną rolę odegrało kilka postaci. Pół wieku obecności w tej Jagiellońskiej Wszechnicy stwarza perspektywę pozwalającą nie tylko na przywołanie pewnych zdarzeń, ale i na przekazanie wyrazów wdzięczności. Ten świat uniwersyteckich wartości, które mnie kształtowały, i wspomnienia ludzi, których spotkałem na drodze mojego akademickiego życia, były niezwykłym wsparciem w chwilach, kiedy jako nauczyciel akademicki, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w kadencji 2020–2024 stawałem przed koniecznością obrony wartości, które uważałem za powiązane z ideą uniwersytetu. Ze Wstępu Jacek Popiel, profesor nauk humanistycznych na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, teatrolog, literaturoznawca, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego (2020–2024), w latach 1996–2002 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (obecnie Akademia Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego), członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności; autor prac z historii teatru i dramatu polskiego, opublikował między innymi: Sztuka dramatyczna Karola Huberta Rostworowskiego (1990); Dramat a teatr polski dwudziestolecia międzywojennego (1995); Historia dramatu. Antyk – średniowiecze (1996, wyd. II 2000); Los artysty w czasach zniewolenia. Teatr Rapsodyczny 1941–1967 (2006); Teatr Danuty Michałowskiej. Od „Króla-Ducha” do „Tryptyku rzymskiego” (2011): Czy teatr może zbawić człowieka? Karol Wojtyła w labiryncie sztuki (2024).