Portret dawnej Warszawy (1864-1939), nakreślony przez polskie pisarki, oraz ukazane przez nie doświadczenia kobiet w przestrzeni miejskiej – oto najważniejsze tematy książki. Autorka zaprasza do odczytania kobiecych powieści, opowiadań, reportaży i felietonów związanych ze stolicą, powstałych między upadkiem powstania styczniowego a wybuchem drugiej wojny światowej. Przedmiotem studiów są dzieła piętnastu pisarek, od Elizy Orzeszkowej i Marii Konopnickiej po Polę Gojawiczyńską i Magdalenę Samozwaniec. Książka analizuje, jak teksty z okresu obfitującego w ważne zmiany cywilizacyjne odzwierciedlają rozwój metropolii i postępującą emancypację kobiet, a ich bohaterki z różnych warstw społecznych negocjują swą obecność i role w sferze publicznej. Warszawa traktowana jest podczas lektury i jako ogólny przykład nowoczesnego miasta, i jako miejsce konkretne, ze specyficzną historią i topografią. Autorka sięga do kontekstów z wielu dziedzin humanistyki, ze szczególnym uwzględnieniem kontekstów varsavianistycznych. Perspektywa gender pozwała uwypuklić kwestie dotąd w badaniach nad miastem i literaturą niepodejmowane.