Wojna domowa w Hiszpanii 1936-1939

Zasadniczym celem publikacji jest wskazanie przyczyn zmiany, jaka po 17 lipca 1936 r. zaszła w podejściu Oddziału II SGWP do Hiszpanii, jako obiektu działań wywiadowczych, a ponadto – zweryfikowanie tezy wyrażonej przez samego szefa SGWP gen. bryg. Wacława Stachiewicza, iż zebrany materiał okazał się być w dużym stopniu bezwartościowym. W dziedzinie, w której spodziewano się go pozyskać najwięcej – tzn. broni pancernych i pancerno-motorowych, w jego opinii, nie dał on bowiem „szerszego obrazu możliwości taktycznych i operacyjnych”, gdyż spostrzeżenia dotyczyły wyłącznie „drobnej natury taktycznej i techniczno-taktycznej”. Tymczasem w rzeczywistości, zarówno ilość, jak i jakość materiału zdobytego przez Oddział II SGWP zasadniczo przeczą tej opinii tym bardziej, że obserwacje dotyczyły bardzo szerokiego zakresu zagadnień w obszarze praktycznie wszystkich broni głównych: piechoty, artylerii, saperów, lotnictwa i obrony przeciwlotniczej, broni pancernych i środków obrony przeciwpancernej, a także marynarki wojennej. Nie inaczej było również w dziedzinie analiz politycznych konfliktu, których ilość oraz spektrum obserwacji – głównie dzięki ppłk. Aleksandrowi Kędziorowi, wbrew powszechnej wiedzy – a raczej niewiedzy – były równie imponujące jak w dziedzinie wojskowej. Obejmowały one bowiem zarówno aspekty wewnętrzne polityki hiszpańskiej – tj. polityczne, ideologiczne, społeczne, gospodarcze, jak i stosunki międzynarodowe. Dostarczyły ponadto odpowiedzi na kluczowe w ówczesnej sytuacji pytanie o genezę wybuchu konfliktu oraz o jego geopolityczne konsekwencje dla całego kontynentu.